تقوا ملکه‌ای نفسانی است که به عملکرد انسان جهت و اعتبار خاصی می‌بخشد. از میان کارکردهای تقوا، تقوای زبانی و گفتاری در ارتباط‌های کلامی است که چگونگی رابطه تقوا با آن با توجه به آیاتی که در آنها تقوا با فرازهایی از بایسته‌های اخلاقی گفتاری همنشین شده است، مسئله این تحقیق است. این پژوهش با روش توصیفی ـ تحلیلی و با رویکرد کتابخانه‌ای به بررسی آن پرداخته و به این نتایج دست یافت که تقوا که خود برآیند و حاصل ایمان، اعمال صالح و اخلاق نیک است با ارتباط‌های کلامی رابطه دوسویه دارد بدین معنا که از یکسو تقوا موجب اصلاح و کنترل پیام، جهت‌دهنده اهداف ارتباطی، متمرکزکننده افکار و ادراک منجر به رفتار و موجب جلب اعتماد مخاطب شده و از سوی دیگر ارتباطات کلامی گفتاری تقویت‌کننده مجرای تحقق تقوا و زمینه‌شناختی تقوا می‌گردد.
