تعریف کلاسیک از دروغ در دنیای غرب، متشکل از سه مؤلفه است: 1. جملهای خطایی گفته شود 2. گوینده از خطا بودن آن مطلع باشد 3. گوینده قصد فریب مخاطب را داشته باشد. در اواخر قرن بیستم تعریف سه مؤلفهای و بهخصوص مؤلفه سوم آن (قصد فریب)، با مخالفهای جدی روبهرو شده و تعریفهای جدیدی از دروغ ارائه گردید. در تعریفهای جایگزین از واژه اظهار کردن (assertion) استفاده و تلاش میشود با تأمل در این واژه، مواردی همچون شوخی، لطیفه، تئاتر و ... را از ذیل تعریف دروغ خارج کنند. در اغلب تعریفهای ارائهشده نزد فیلسوفان و فقها از واژه إخبار و گزارش دادن استفاده شده است. این واژه (اخبار) بهخوبی شوخی و لطیفه را از ذیل دروغ خارج میکند چراکه در آنها إخبار از امرِ دیگر، وجود ندارد؛ درنتیجه اندیشمندان مسلمان قصد فریب را جزء مؤلفههای دروغ در نظر نمیگرفتند. این مقاله بیان میکند که چگونه دقت در دو واژه اخبار و اظهار کردن ما را از لحاظ کردن قید «قصد فریب» بهعنوان یکی از مؤلفههای دروغ بینیاز میکند.