|
«خودفراموشی» در بستر از خودبیگانگی با تکیه بر دیدگاه مولوی
|
| انسیه ماهینی، ابوالفضل کیاشمشکی، عبدالحسین خسروپناه |
| دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر. |
|
|
چکیده: (1448 مشاهده) |
مولوی با الهام از منابع دینی با زبان شعر، تمثیل و جملات نغز، سعی در واکاوی معنا، علل، پیامدها و در نهایت راهکارهایی جهت درمان آن داشته است. از نظر مولوی، انسان دارای هویتی الهی است که در اثر هبوط، از آن دورافتاده و دچار خودفراموشی شده است. آنچه این فراموشی اجباری اولیه را تشدید می‌کند، تعلق به ماده و مادیات و تأثیر قوای طبیعی حیوانی است که تیرگی و ظلمت را بر وی غالب می‌سازد. در نتیجه او در درون خود عذاب و شکنجه مرغ محبوس را احساس می‌کند و می‌نالد و هوای بازگشت به وطن اصلی خود را دارد. این سیر استکمالی آثار مولوی در قالب قوس نزول و صعود قابل تصویر است. از دید مولوی دو دسته عوامل درونی و بیرونی باعث عدم شناخت خویشتن است. از نظر وی نقطه مقابل علل خودفراموشی، راه‌هایی برای خودیابی و غلبه بر خودفراموشی است. و راه درمان آن چیزی جز یافتن مأوای اصلی و بازگشت به آن و در نتیجه خروج از غفلت نیست. |
|
| واژه‌های کلیدی: ازخودفراموشی، ازخودبیگانگی، خودشناسی، فنا، قوس نزول و صعود، مولوی. |
|
|
متن کامل [PDF 345 kb]
(574 دریافت)
|
نوع مطالعه: کاربردی |
موضوع مقاله:
اخلاق کاربردی(با رویکرد اسلامی)
دریافت: 1399/9/30 | پذیرش: 1393/1/10 | انتشار: 1393/1/10
|
|
|
|
|
|
