پژوهش حاضر با تأکید بر ضرورت توجه به بحران زیست‌محیطی و با رویکردی نقادانه به مهم‌ترین ریشه‌های نگرشی ایجاد این بحران پرداخته است. «شعور اختصاصی انسان»، «آموزه‌های تحریف شده تورات و انجیل و برداشت‌های ناروای از آن»، «اصالت بخشیدن به حقوق انسان» و «دوری از آموزه‌های فطری اسلامی» جزء این ریشه‌ها است. این پژوهش با شیوه داده‌پردازی کتابخانه‌ای و با روشی توصیفی ـ تحلیلی بهترین راه برون‌رفت از این بحران را براساس معارف دینی، «توجه به مبانی نگرشی صحیح» و «نگرش مسؤلانه اخلاقی» انسان در مواجهه با محیط‌زیست می‌داند. این نگرش بر پایه «باور به وجوب احترام به گیاهان و حیوانات»، «باور به اعتدال در استفاده از محیط‌زیست»، «باور به ارزش ذاتی و حیات عمومی» و «باور به مسئولیت‌پذیری توأم با امانت‌داری»، شکل می‌گیرد. در این نگاه محیط‌زیست علاوه بر قداست ذاتی، دارای قداست ابزاری و جهت نیل به کمال بشری است که نباید با آن به هرگونه برخورد نمود.
