استاد شهید مرتضی مطهری از جمله متفکران مسلمان است که کوشیده است نشان دهد وجود و حجیت اخلاق متکی بر خداوند است. مسألهی محوری ما در این مقاله آن است که با نگاهی جامع به آثار شهید مطهری و بازسازی بخشهای مختلف این آثار نشان دهیم که وی ابتنای وجود اخلاق بر خداشناسی را چگونه و با چه ایدهی وحدتبخشی توضیح میدهد. پاسخی که از متن آثار شهید مطهری به این پرسش میدهیم آن است که «من» انسان یک حقیقت ذومراتب است که مراتب پایین آن را میتوان «من» پنداری نامید و مرتبهی عالی را «من» حقیقی یا برتر.«من» حقیقی زایندهی اخلاق است و خداوند «من» برتر انسان است. بنابراین، در واقع خداوند مبدأ، غایت و پشتوانهی اخلاق است. بر این اساس، میتوان گفت که من حقیقی انسان، مقولهی پیونددهندهای است که شهید مطهری از طریق آن ابتنای اخلاق بر خداشناسی را توجیه میکند.
