|
«احسانی بودن تربیت» در پرتو امکانسنجی قاعده «احسان به دیگران» از منظر فقه تربیتی
|
سیدنقی موسوی   |
| گروه آموزشی علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران. |
|
|
چکیده: (28 مشاهده) |
| إحسان و نیکوکاری یکی از مهمترین اصول اخلاقی اسلام است و تعاملات تربیتی هم مشمول این اصول اخلاقی است؛ اما «إحسانی بودن تربیت» از چه وزن و اولویتی در فقه تربیتی برخوردار است و «آموزشِ احسانی» و «آموزشِ پولی» در ادبیات «تجاریسازی دانش و آموزش» چه نسبتی با یکدیگر دارد؟ مساله نوشتار حاضر عبارت است از صورتبندی «إحسان به دیگران» به مثابه یک قاعده در فقه تربیتی. روش تحقیق، روش توصیفی و استنباطی و اجتهادی است. برخی از نتایج حاصله به قرار زیر است: إحسان، عبارت است از إنفاع و دفع ضرر از/به دیگران بصورت تبرعی که هم دارای حُسن فعلی است و هم فاعلی و بصورت مطلق مستحب است و این استحباب شامل روابط تربیتی میان معلم و متعلم هم میشود. إحسان به مثابه یک رویکرد در نظریه تربیت اسلامی، هم هدف تربیت، هم محتوای تربیت، هم در شمار اصول و روشهای تربیت جای دارد. «إحسانی بودن/شدن تربیت» هم «اخلاقی بودن/شدن تربیت» را به دنبال دارد و هم شبهه «اخلاقستیزیِ فقه» را در فقه تربیتی بلااثر میکند. در خوانش اسلامی، تعلیم، بیع نیست و معلم، بایع و تاجر نمیباشد. |
|
| واژههای کلیدی: تربیت مُحسنانه، نیکوکاری، معلم مُحسن، معلم فروشنده، قاعده احسان |
|
|
متن کامل [PDF 420 kb]
(37 دریافت)
|
نوع مطالعه: بنیادی |
موضوع مقاله:
اخلاق هنجاری(با رویکرد اسلامی)
دریافت: 1403/8/2 | پذیرش: 1404/9/18 | انتشار: 1403/10/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.jpg)
