نظریه اخلاقی خواجه نصیرالدین طوسی، یکی از مهم‌ترین و قابل تأمل‌ترین نظریات در حوزه اخلاق فلسفی اسلامی است. در این نوشتار، نظریه اخلاقی وی را از منظر معرفت‌شناسی اخلاق ـ که خود یکی از شاخه‌های اصلی فرااخلاق است ـ بررسی می‌کنیم. مسئله ابتدایی، امکان معرفت اخلاقی در نظریه اوست. با توجه به اینکه وی حسن و قبح افعال را عقلی می‌داند، می‌توان نتیجه گرفت که معرفت به درستی یا نادرستی، احکام اخلاقی را امکان‌پذیر لحاظ می‌کند. دومین مسئله، روش توجیه احکام اخلاقی است. بر مبنای یافته‌های این پژوهش، وی درباره توجیه گزاره‌های اخلاقی، تعریف‌گرای طبیعت‌گرا است. درنهایت نیز با توجه به اهمیت مسئله نسبی‌گرایی در معرفت‌شناسی اخلاق، مطلق یا نسبی بودن نظریه اخلاقی خواجه‌نصیر ارزیابی خواهد شد. بر اساس مبانی اصلی نظریه اخلاقی وی می‌توان نتیجه گرفت که وی نسبی‌گرایی اخلاقی را رد می‌کند و کلیت و جهان‌شمولی احکام اخلاقی را می‌پذیرد.
Soleyman Migouni M, Sharaf R, Saeedimehr M. A Reconsideration of Khawjah Nasir’s Ethical Theory with an Epistemological Approach . پژوهشنامه اخلاق 2016; 9 (31) :71-86 URL: http://akhlagh.maaref.ac.ir/article-1-262-fa.html
.jpg)
