ایذا و تمایزهای دوگانه آن، جزء جدیدترین مسائل فلسفه اخلاق است که در سه دهه اخیر پاره‌ای از فیلسوفان اخلاق بدان پرداخته‌اند. دوگانه انجام / اجازه ایذا یکی از آن تمایزها است که فیلسوفانی چون اَلن دانگن، فیلیپا فوت، ورن کوئین و جانتن بِنِت، استدلال‌هایی در پذیرش آن و اثبات ناروایی انجام ایذا ارائه کرده‌اند که مورد اعتراض مخالفان حداکثرگرا قرار گرفته است؛ مخالفان بر این عقیده‌اند که براساس مبانی طرف‌داران اِعمال محدودیت علیه انجام ایذا، انجام ایذا ناروا و اجازه آن روا است؛ درحالی‌که براساس مبانی ایشان، در مواردی اجازه ایذا نیز به همان میزان ناروا است. بنابراین طرف‌داران این تمایز یا باید در استدلال‌های خود تجدیدنظر کرده، اندکی آنها را جرح و تعدیل نمایند یا این تمایز را رها کنند. این مقاله ضمن بیان مثال‌هایی برای شفاف‌سازی موضوع، به تبین و تحلیل این انتقادها می‌پردازد.
